տխուր, ավելի տրտում էր տուն վերադառնում։ Նրա միակ մխիթարությունն էր իր պարտեզում նստել ու ձեռքերը փարել մարմարե գեղեցիկ արձանին, որը նման էր արքայազնին։ Ջրահարսն այլևս չէր խնամում ծաղիկները, որոնք աճում էին ազատորեն, նույնիսկ ծառուղիների մեջ երկար ցողուններն ու տերևները փաթաթելով ծառերի ճյուղերին։ Եվ շուտով լքյալ պարտեզի մեջ այլևս լույս չէր թափանցում։
